Online

"Anders nabij" is online uitsluitend te koop via de website van Uitgeverij Charlotte.

Offline

Je kunt het boek ook kopen op de lezingen en workshops die via deze website worden aangekondigd.

Het kost slechts €19,90.
De opbrengst gaat naar het goede doel:
vzw. Prinses Harte.

  • Geen nieuwe datum voor 2020 X Harte-verwarmend

    Op 28 maart 2020 zou het AndersNabij 2020 X Harteverwarmend event plaatsgevonden hebben.

    Velen hadden zich ervoor ingeschreven en keken er naar uit, net zoals wij.

    Omwille van de alomgekende reden hebben we dit moeten afgelasten.

    Na uitgebreid overleg en omwille van onzekere logistieke redenen hebben we beslist dit event niet te herplannen.

    Er werd intussen een regeling getroffen met iedereen die tickets besteld had.

    Nogmaals dank voor jullie steun.

    Het doet ons pijn aan het hart om dit te moeten beslissen,

     

  • Anders Nabij in beweging - Jan, papa van Ona

    Me vier

    Toen An Hooghe in de lente van 2018 de vraag stelde om mee te werken aan het boek 'Anders Nabij', was ik al even in ziekteverlof. We hadden op 17 maart 2018 voor de eerste keer het overlijden van Ona herdacht met vrienden en familie.

    Hoewel ik me in eerste instantie had voorgenomen om vooral niets te doen, ben ik toch op de vraag van An ingegaan omdat ik voelde dat het erg zinvol kon zijn.

    Goed dat ik mijn intuïtie gevolgd heb.

    Het schrijven heeft me in die periode geholpen om een beetje meer vat te krijgen op mezelf en op de gevoelens waar ik op dat moment mee worstelde. Bij het lezen van de teksten van Christine, Elke, Liesbeth en Nils merkte ik heel wat herkenbare zaken. Tegelijk moest ik vaststellen dat mijn rouw nog jong was en dat mijn omgeving nog erg betrokken en aanwezig was in dit proces.

    Ondertussen zijn we een jaar verder en ben ik net aan de zomervakantie begonnen. Ik kreeg zin om de thema’s van het boek opnieuw vast te grijpen en proberen te beschrijven hoe ik ze nu ervaar.

    Ik voel zeker verandering. In het afgelopen jaar is er immers veel gebeurd en die dynamiek heeft ons gezin wat heen en weer geslingerd. Dus ben ik opnieuw gaan zitten voor mijn computer om terug te blikken op het voorbije jaar.

    Benieuwd?

    Download de pdf en lees mijn tekst Anders Nabij.

    Lees je op een mobiele telefoon, download dan deze versie.

  • Eerste hulp bij podcasts

    Sinds maandag 28 oktober is 'Anders nabij' ook een podcast.

    Wat?

    Een podcast is een luisterverhaal dat je via je computer, je smartphone of je tablet beluistert, waar en wanneer je wil. Het is dus geen live radio, maar audio-on-demand.

    Je kan zo'n luisterverhaal "streamen". Dan luister je via het internet en heb je dus een wifi- of 3G/4G-connectie nodig.

    Je kan het verhaal ook eerst downloaden. Dan heb je geen internetconnect nodig. Je luistert écht wanneer je wil.

    Hoe?

    De podcast Anders Nabij kan je hier op de site beluisteren of via apps op je smartphone: Spotify, iTunes, Apple Podcast, PlayerFM en mogelijk ook andere.

    Je downloadt en opent zo'n app en gebruikt de zoekfunctie om de podcast Anders Nabij te vinden. Daar zie je alle afleveringen. Gewoon op de playtoets drukken en je oren doen de rest.

    Help je mee?

    'Anders nabij' heeft mensen als jij nodig om onder de aandacht van het brede publiek te komen.

    Als de podcasts je op de een of andere manier geraakt hebben, help dan anderen de weg ernaartoe te vinden. Dat kan op verschillende manieren:

    1. vertel erover aan familie, buren, collega's, vrienden, kennissen, voorbijgangers, tooghangers, lotgenoten, ...
    2. klik op de knop 'DEEL OP FACEBOOK' en plaats het op relevante sociale mediakanalen (je eigen tijdslijn, groepen, een pagina)
    3. schrijf een review in de Apple Podcast app, want hoe meer reviews hoe beter de podcasts de weg naar andere luisteraars vinden

     

     

  • De kunst van ongelukkig zijn - Dirk De Wachter (interview)

     

     Beluister het interview met Dirk De Wachter

    interview met Dirk De Wachter hier klikken 

    Op de vraag naar het succes van zijn boeken en lezingen, zegt psychiater Dirk De Wachter: "Mijn vrouw zegt altijd: "Wat jij vertelt, dat weet toch iedereen?" Misschien is het dat wel, dat iemand met wat autoriteit bevestigt wat mensen eigenlijk zelf wel weten. Dat het oké is dat het soms wat minder gaat. Dat een psychiater dan zegt: laat het maar toe, laat het maar zijn; dat werkt blijkbaar helend en genezend. Verdriet is onvermijdelijk in het bestaan. Het is niet altijd overal een feest. Ook als het goed gaat, is het soms een beetje lastig."

  • Elly beleeft AndersNabij & PrinsesHarte

    Het is november 2018, wanneer ik, in de wachtzaal van Verbinding in Verlies, een inkijkexemplaar van het boek AndersNabij van An Hooghe in mijn handen neem. Ik lees er, met een klein hartje, de vele, hartverscheurende verhalen in. Eén van die verhalen, is dat van Elke en Johan en hun PrinsesHarte. Ik kan me nog herinneren dat ik bij het lezen van al die verhalen, bij mezelf dacht dat ik het mij niet zou willen voorstellen, hoe het nog maar zou zijn als er ook maar iets met mijn prinsesjes zou zijn. De verhalen blijven nog een tijdje in mijn gedachten ronddwalen, maar gejaagd door het leven, vervagen de gedachten en raast het leven voort. 

    Woensdag, 6 februari 2019 

    Juliette is ziek, ze lijkt al enkele weken van het ene virus in het andere te sukkelen.Keelontsteking, buikgriep, oorontsteking? Ze ligt uren op de zetel, doodmoe, lijkt in niets geïnteresseerd en door het weinige eten, is ze fel verzwakt. We moeten haar van A naar B dragen. Waar is ons hevig kadeeke naartoe? Immer vrolijk en enthousiast. Ze was net in januari gestart met school. Daar had ze lang naar uit gekeken, want grote zus Lisa kwam met de wildste verhalen thuis en dat moest ze zelf ook gaan uitzoeken.In week 2 was ze stevig gevallen op de speelplaats, maar welk kind valt eens niet? Kort daarna werd ze ziek, ook niets abnormaal gezien het seizoen en gezien ze net naar school ging.

    Drie doktersbezoeken en twee doorverwijzingen naar spoed brengen geen raad. Niemand kan ons zeggen wat er juist mis is, maar “ze zal zich snel weer beter gaan voelen”. Mijn moederinstinct zegt me ondertussen al dagen dat er iets niet pluis is, maar niets kon me voorbereiden op het nieuws dat we in de nacht van 6 op 7 februari moesten incasseren.Die woensdag merken we op dat Juliette haar linkeroogje niet meer meevolgt. We gaan alweer naar de dokter, krijgen een doorverwijsbrief voor spoed, maar beslissen op dat moment, dat als ze in het ziekenhuis in Hasselt, ons weer naar huis sturen, we haar naar Gasthuisberg brengen. In Hasselt volgen alweer de standaard procedures: bloed, urine, vitale functies, maar gezien het oogje, beslissen ze om een CT te nemen. Een kwartier later zit de dokter bij ons in de onderzoeksruimte met een verwarrende boodschap, iets over teveel vocht in de hersenen, waterhoofdje, door een “zwelling” achteraan. We denken nog even dat er misschien toch een fractuur aanwezig is, na de zware val op de speelplaats. “We verwijzen jullie door naar Gasthuisberg, we weten het niet goed, daar begint dan jullie verhaal”.

    Die woorden blijven in mijn hoofd rondspoken, terwijl ik in het midden van de nacht en door de pletsende regen, al jankend, met mijn auto over de E314 raas. Achter mij zie ik de lichten van de ambulance, waarin Juliette, samen met haar andere mama, naar Leuven wordt gebracht. In Gasthuisberg worden we begroet door de Neurochirurg, zijn assistent, een psycholoog, een verpleegster en iemand die zich voor komt stellen als de kinderoncoloog. Wat we vreesden, maar niet durfden uitspreken, wordt dan en daar, in de garage van de spoed, bevestigd. Juliette heeft een hersentumor. In de daaropvolgende 48 uur volgen er onderzoeken, krijgt Juliette een drain en ligt ze 10 uur op de operatietafel. De tumor, de welke 3 weken later als een Ependymoom graad 2 zal worden getypeerd, wordt zo goed als helemaal weggenomen. Na enkele dagen op intensieve, krijgen we een kamer op de afdeling waar, geen enkele ouder, ooit wil dat zijn kind moet worden opgenomen, de afdeling Hematologie-Oncologie in het kinderziekenhuis van UZ Leuven. De eerste dagen kunnen we daar heel even tot rust komen. Even laten bezinken wat er ons is overkomen. Tegelijk zorgt die rust voor een immens verdriet, een oneindig aantal vragen, bezorgdheid, angst, boosheid. We leven in een ander tijdsbesef en de wereld lijkt stil te staan.

    Na enkele dagen begin ik nu en dan toch eens rond te wandelen op de afdeling, ga even een koffie halen op de gang of een luchtje scheppen, omdat Juliette slaapt of naar Peppa ligt te kijken. Ik kan er niet naast kijken, de gang ligt vol met kale kopjes en in het begin is dat best intimiderend. Je kent de verhalen, hebt ze af en toe wel eens op straat gezien, maar nooit in zo een groot aantal, allemaal samen, zo dichtbij...ik durf in het begin zelfs niet echt opkijken als ik door de gang wandel. Op één van mijn escapades naar de koffiemachine, hoor ik ze voor het eerst! Het geluid van kleine hakjes op de nieuwe houten vloer van de gang. “TAKTAKTAK”. Ik kijk meteen op en sta oog in oog met een, volledig uitgedost, prinsesje. 4-5 jaar, ouder zal ze niet zijn. Ze loopt met haar kale kopje, fier als een gieter, de afdeling door. Iedereen moet en zal haar gezien hebben! “Ik ben een prinses”! Er verschijnt een glimlach op mijn gezicht en bij het zien van dat kleine mensje, die in al haar ellende, gevolgd door de mama met alle buisjes, baxter en machientjes,  zo fier door de gang loopt, pink ik een traan weg. Niet van verdriet, maar omwille van een bijna onbeschrijfelijk gevoel van geluk, geluk voor dat kleine meisje, geluk voor dat beetje zonlicht dat een wereld van verschil betekent. In de dagen daarop merk ik, dat er een ridder, regelmatig voorbij komt gereden op een fietsje, alsof het zijn paard was. Ook Juliette heeft, tot haar groot plezier, ondertussen wat prinsesjes en ridders voorbij haar raam zien paraderen. Zwaaien maar! Na een kort gesprek met één van de ouders kom ik erachter dat het VZW PrinsesHarte is, die regelmatig pakketten langsbrengt in verschillende ziekenhuizen en ik wil meer weten.

    Via de website en Facebook lees ik er alles over en kom tot het besef dat ik het verhaal van Prinses Harte reeds ken, dat ik het verhaal van Johan en Elke reeds heb mogen lezen en ik kan alleen maar bewondering en dankbaarheid tonen voor het prachtige project dat Prinses Harte is. Een pakket vol trots, blijdschap, een moment van zorgeloosheid en vooral een pakket vol “kind zijn”.  Een onbetaalbaar pakket “geluk” voor de prinses of ridder en hun gevolg. Kort na de diagnose, wist ik meteen dat ik iets wou doen voor het goede doel en dus neem ik dit jaar deel aan de 50e dodentocht t.v.v. o.a. VZW PrinsesHarte, omdat dit project me zo ongelofelijk raakt.

    Ondertussen doet Juliette het goed. We hebben er net 6 weken protontherapie opzitten in Essen,ze heeft heel weinig bijwerkingen gehad van de behandeling en herstelt langzaam maar zeker van de zware ingreep. Op 11 juni starten we met de chemosessies goed voor in totaal zo een 18 weken. Er volop tegenaan! #samensterk. Dikke Merci!   Elly

     

     

     

  • Gesprek met de regen

     

     Met Gesprek met de regen ga ik eigenlijk voor het eerst een erg persoonlijk verhaal te lijf. Het ligt al lang te wachten, maar nu moet het er eindelijk uit.

    Op 6 februari 2010 vond ik mijn dochter Lena levenloos, in een plas urine, onderaan de trap. We waren op zoek bij mijn schoonbroer. We hadden de slag gehoord, en hadden er eerst geen erg in gehad. Toen ik op de verdieping kwam en haar zag liggen, deed ik wat ik niet mocht doen: haar optillen, haar door mekaar schudden, zien of ze nog leeft. "Niet mijn kind", riep mijn vrouw radeloos. Twee keer riep ze het. In mijn handen mijn levenloze kind, dat blauw aanliep. Geen adem, geen hartslag. een lappenpop van zes jaar oud. Ze ademt niet, riep ik. "Probeer ze dan te beademen." Dat deed ik. Het kind op schoot, tussen de muur en de trapleuning gekneld, onze kleren nat van haar plas. Vier keer, vijf keer ademen. Een ballon die opgeblazen wordt. Toen pikte ze terug aan. oogjes open, het hartje sloeg. Alles bij mekaar had het drie minuten geduurd. Niet langer. Maar het duurt nog steeds. Na een dag en een nacht op de spoedafdeling mochten we huiswaarts. In onze straat vonden we enkel parking een eind verderop, voor de deur van een begrafenisondernemer. Ons kind leefde nog. Maar nog in de auto barstten mijn vrouw en ik in schreien uit. Ons kind leeft nog. Dat zeiden we ook tegen mekaar. In de hoop daarmee iets van opluchting bij onszelf en mekaar op te wekken. Maar dat gebeurde niet. De opluchting kwam nooit. Niet het geveoel van "Hehe, daar zijn we mooi aan ontsnapt". Integendeel. Het was alsof iets was losgekomen. Een angst die elke ouder goed weggestopt houdt, had zich in ons gezin brutaal kunnen manifesteren. De geest was uit de fles. Op een vreemde manier hebben wij samen (met onze oudste dochter, die erop had staan kijken) ongeveer een half jaar gerouwd. Om een kind dat we niet hadden verloren. 

    Maandenlang scheen ik immuum voor wat er rondom me gebeurde. Ik sloot me af, niets kon me nog raken. De nieuwsbeelden over de aardbeving in Haïti deden me niets. Alsof ik emotioneel verdoofd was. Ik werd voor het eerst terig geraakt, door iets wat me nooit bovenmatig interesseerde: in de zomer van 2010 las ik inde wetenschapsbijlage van De Standaard een bericht over een 'foto' die de ruimtetelescoop Hubble gemaakt had van de toestand van het heelal 13 miljard lichtjaren geleden. Dat bleek 'vlak' na de oerknal te zijn, die 13,7 miljard lichtjaren geleden plaatsvond. Plots bleken we vlakbij onze oorspong te zitten. Tijd reizen. Het heelal. Groter dan wijzelf. Ik begon spontaan te huilen. Dat was voor het eerst in maanden.

    In de dagen en weken na de val heb ik notities gemaakt. Proberen woorden te geven aan wat in die luttele minuten onderaan de trap door mijn hoofd had gespookt. Heel lelijke gedachten. Over mezelf. Over mijn vrouw ook. Over mijn dochtertje. Over mijn andere kinderen. Ik heb dingen over ons gedacht, die ik nooit voor mogelijk had gehouden. En die me nog steeds choqueren. Sindsdien frappeert het me steeds meer hoe sommige mensen, ouders die een kind verloren, ondanks alles in staat blijken het geluk te hervinden. Schoonheid en troost te putten uit hun verlies. Alsof ze zijn wakker geworden. Met andere, nieuwe ogen naar de wereld kijken. Die kracht en die schoonheid wil ik opzoeken voor Gesprek met de regen . Een gesprek tussen twee ouders die het leven opnieuw aangaan.

    Stijn Devillé

     

     

     

     

  • vzw Prinses Harte

     Prinses Harte

    Elke, mama van Harte, vertelt.

    Toen Harte in het ziekenhuis lag, kreeg ze van vriendin Ilse een zelf ontworpen en gemaakte pyjama die helemaal open kon, zodat ze niets over haar hoofd moest trekken. Want daar zaten drie katheders. Van buurvrouw Marissa en dochter Nieke kreeg ze een fleecedekentje dat ze samen hadden gemaakt. Met hartjes en haar naam op. Het fungeerde meermaals als tent of als verstopplaats voor dokters en verpleegsters. Ze kreeg ook een pop die dezelfde pyjama als zij aan had en die dezelfde krollen had. Van haar beste vriendinnetje Nora kreeg ze een slinger voor op haar kamer.

    Het waren die dingen die mij inspireerden om andere zieke kinderen een pakketje ‘troost en gezelligheid’ te geven voor op de kamer in het ziekenhuis. Ik heb samen met Johan, meter Lieve en peter Toon de vzw Prinses Harte opgericht die als doel heeft het leven van langdurig zieke kinderen in een ziekenhuiskamer aangenamer te maken.

    De opbrengst van het boek 'Anders nabij' wordt geschonken aan vzw. Prinses Harte.

    Meer weten? Ga naar de website van vzw Prinses Harte.

  • Uitgeverij Charlotte

     Uitgeverij Charlotte

    We leven in een snelle, veeleisende maatschappij.

    Vroeg of laat komt er een moment waarop je je daar niet langer in thuis voelt. Het schoentje wringt. De druk, de cijfercultus, de oppervlakkigheid, of een donderslag bij heldere hemel maken het je zo goed als onmogelijk om nog normaal te functioneren.

    Uitgeverij Charlotte wil op dat moment jou ondersteunen. Ze brengt boeken op de markt die je helpen om je leven opnieuw in eigen handen te nemen. Het zijn boeken die je niet zozeer leest, maar doet. Dag na dag. Je zet ze niet in een boekenkast. Je hebt ze graag bij je. Als een compagnon. Voor onderweg.

    Nils Van Uffelen richtte de uitgeverij op na de plotse dood van zijn dochter Charlotte. Als bezieler staat hij vooral op de persoonlijke toegevoegde waarde van elke uitgave. “De nieuwste hype interesseert ons niet. Onze boeken hebben geen versheidsdatum”.

    Meer weten? Ga naar de website van Uitgeverij Charlotte.

  • Verbinding in Verlies

     Verbinding in verlies

    Verbinding in Verlies is een groepspraktijk voor individuele therapie, relatietherapie, gezinstherapie, groepstherapie en creatieve ondersteuning. Wij geven professionele zorg en begeleiding aan iedereen die in het leven geconfronteerd wordt met verlies en rouw. Ziekte, overlijden en verlies in de brede zin van het woord.

    Daarnaast is Verbinding in Verlies een expertisecentrum rond verlies en rouw voor hulpverleners die hun kennis en kunde willen uitbreiden. Wij organiseren op regelmatige basis lezingen, opleidingen en supervisies.

    Ook voor werkgevers en organisaties die zorgzaam willen zijn bij de re-integratie van collega’s na verlies willen wij een aanbod bieden, passend bij elke specifieke situatie.

    Meer weten? Ga naar de website van Verbinding in Verlies.

Het verhaal gaat verder
Beleef het mee